Prehistorya’nın Abi’si PDF Oku indir

Önce öğrencim, ardından meslektaşım olan Prof. Dr. Harun Taşkıran için tertip edilen bu kıymetli “Armağan Kitabı”na önsöz yazmam önerisi, bende farklı duyguların yoğunlaşmasına yol açtı. Bir zamanlar öğrenciniz olan bir bireyin aktif akademik yaşamına nokta koymasına tanık olmak insana tarif edilemez buruklukta bir duygu yaşatıyor. Acısıyla ve tatlısıyla senelerın ne denli hızlı akıp geçtiğini görmenin şaşkınlığını bir kez daha yaşıyorsunuz. Bunun yanı sıra, yetişmesine katkıda bulunduğunuz kıymetli bir bilim insanı ile ilgili bir şeyler kaleme almaktan da müthiş gurur duyuyorsunuz. Taşkıran’ın DTCF’ne öğrenci olarak girdiği 1974 yılı, Prehistorya Kürsüsü’nün düzeninin altüst, geleceğinin ise karanlık olduğu bir yıldı. Zira kürsünün kurucusu Değerli Hocamız Prof. Dr. İ. Kılıç Kökten emekliye ayrılmış ve hemen ardından da vefat etmişti. Böylelikle kürsü başsız, ben ise bilimsel gelişimimi sürdürebilme ortamı yönünden tek başıma kalmıştım. Bunun yanı sıra Hocam’ın, özellikle son senelerında bana sürekli olarak dile getirdiği “Işın hanım kürsü size emanet” vasiyetini, 31 Aralık 1973’te bana armağan ettiği büyütülmüş bir resminin arkasına yazdığı; “Duygulu, Çalışkan Asistanım Dr. Işın Yalçınkaya, İnsanlık Tarihinin en zor ve en heyecanlı bölümünü inceliyorsun. Kürsü işlerinde, ders ve uygulamalarında, gezi ve kazılarda başarılısın. Buluşlarınla, yayınlarınla daima öğüneceğim. Kürsü sizindir. Hayatın boyunca mutlu yaşantı dilerim. Teşekkür ve sevgiler… Hocan İ. Kılıç Kökten” şeklindeki bir notla belgelemesi, kürsünün devamı yönünden da sorumluluğumun pekişmesine yol açtı. Üstlendiğim bütün bu sorumlulukları, gereği gibi yerine getirebilmem fakat akademik noksanlıklerimi hızla gidermekle olabilecekdü. Bu düşünceden yola çıkarak 1975 senesinde CNRS’in açtığı bir burs sınavını kazanıp prehistorya eğitiminin ve bilimsel çalışmaların merkezi konumundaki Fransa’ya gittim. Bunun yanı sıra Kürsü’nün faaliyetlerinin devamını sağlamada; Kökten Hoca’nın ilk asistanı olan Dr. Güner Soylu (dersleri yürütmede) ve Üniversitemiz Jeoloji Mühendisliği Bölümü’nden Prof. Dr. Melih Tokay’dan (Kürsü’ye vekâlet etmede) büyük destek gördüm. Manevi huzurlarında saygı ve minnetle eğiliyorum. Böylelikle Taşkıran ile olan hoca-öğrenci ilişkimiz bir yıl askıda kaldı. Lakin hocalığını yaptığım süre boyunca Taşkıran’ın çalışkanlığı, dürüstlüğü, en mühimsi de sorumluluk ve iş bilinci hep dikkatimi çekmişti.